Silny kręgosłup dachu

Typowa więźba jest zbudowana z wiązarów - drewnianych elementów konstrukcyjnych połączonych w trójkąt. Najczęściej stosowane są następujące rodzaje więźby: krokwiowa, krokwiowo-jętkowa oraz płatwiowo - kleszczowa. Wybór zależy od konstrukcji, wielkości i przeznaczenia budynku. Więźba krokwiowa jest najprostsza. Stosuje się ją, gdy rozpiętość między zewnętrznymi ścianami nośnymi domu nie przekracza 7 metrów. Podstawowym elementem nośnym jest para krokwi, połączonych ze sobą w kalenicy. Mają one długość 4,5 - 6,0 m i są rozstawione w odstępach od 80 do 120 cm. Ich dolne końce mogą być mocowane w różny sposób - jednak zawsze liczy się dobre wykonanie, ponieważ od solidności połączeń zależy stabilność i bezpieczeństwo dachu.

Więźba krokwiowo-jętkowa stosowana jest tam, gdzie rozpiętość między ścianami zewnętrznymi jest większa niż 7 metrów. Przy większym domu stosowanie więźb krokwiowych przestaje być ekonomiczne - dla zapewnienia odpowiedniej sztywności konstrukcji więźby należałoby bowiem stosować krokwie o bardzo dużych przekrojach. Zamiast tego projektuje się więźby, w których każda para krokwi rozparta jest mniej więcej w połowie ich długości poziomym elementem zwanym jętką.

W przypadku domów, gdzie rozpiętość dachu przekracza 11 metrów, stosuje się więźbę płatwiowo-kleszczową. Konstrukcja tego typu różni się bardzo zarówno od krokwiowej jak i krokwiowo-jętkowej. Krokwie posiadają dodatkowe podparcie mniej więcej w połowie rozpiętości, składające się z płatwi i słupów. Całość konstrukcji więźby dachowej usztywniają poziomo kleszcze - podwójne belki wiążące końce słupów z opartymi na nich krokwiami. W dachach o konstrukcji płatwiowo-krokwiowej większe obciążenia przekazywane są na strop ostatniej kondygnacji, a nie na ściany zewnętrzne. Takie rozwiązanie konstrukcji więźby dachowej wpływa korzystnie na stabilność i wytrzymałość dachu, ale wymaga zaprojektowania odpowiednio wytrzymałego stropu.

W domach jednorodzinnych więźba jest zwykle wykonana z drewna sosnowego, ewentualnie świerkowego lub jodłowego. Takie drewno ma bardzo dobre właściwości mechaniczne, a przy tym nie kosztuje dużo i jest łatwo dostępne. Drewno stosowane do budowy konstrukcji więźby dachowej powinno być odpowiednio przygotowane - wysuszone oraz zabezpieczone przed działaniem czynników biologicznych, ognia i wilgoci.

Najbardziej skuteczną metodą zabezpieczenia drewna jest przemysłowa impregnacja próżniowo-ciśnieniowa. Jednak na małych budowach stosuje się zazwyczaj impregnację powierzchniową polegającą na malowaniu, natryskiwaniu lub kąpieli elementów w roztworze z impregnatem.

Do zabezpieczenia konstrukcji więźby dachowej przed wilgocią, owadami, grzybami oraz ogniem używa się przede wszystkim impregnatów solnych, które zmniejszają palność drewna, a przy tym nie powodują powstawania toksycznych oparów. Są bezbarwne, dodaje się do nich więc barwnik umożliwiający sprawdzenie, które elementy zostały zabezpieczone i jak głęboko impregnat wniknął w zabezpieczane drewno. Drewno przeznaczone do impregnacji powinno być odpowiednio wysuszone (o wilgotności poniżej 20%) oraz oczyszczone z kory i zabrudzeń, które uniemożliwiałyby wnikanie impregnatu.

Na elementy konstrukcyjne więźb dachowych powinno stosować się drewno suszone przemysłowo w specjalnych suszarniach. Tylko w ten sposób możemy uzyskać wymaganą wilgotność oraz doprowadzić do wyginięcia obecnych w nim zarodników grzybów oraz larw owadów.